فلسفه ترحم

ترحم بمعناي رحم نمائي است به آدمھاي بيرحم. و لذا ماھيتي ريائي دارد. ترحم به حماقت موجب

استمرار و رشد آن است. ترحم به شقاوت موجب تبليغ و رونق آن است. ترحم به ضعف و انحطاط

موجب ترويج بدبختي و تشويق ناتواني است. حتي ترحم به بيماري موجب تعميق و استمرار مرض

در فرد بيمار مي شود. متاسفانه فرھنگ ترحم به زشتي و حقارت و پليدي و جھل در جامعه ما از

ريشه اي عميق برخوردار است و بخشي از علل انحطاط و رشد تاريخي شرارت و حقارت و شقاوت

است که از زمينه ھاي تاريخي نفاق فرھنگي و اخلاق مي باشد. بزرگترين رحم به آدم بيرحم ھمانا

بيرحمي کردن به اوست.

ترحم جز به کودکان و پيران عليل و برخي آدمھاي رنجور و از پا افتاده، موجب رشد و تشويق انحطاط

است. آنکه مستحق ترحم باشد ھرگز طلب ترحم نمي کند.

معمولاً آدمھاي فريبکار و رذل و شقي داراي ھويتي رقت انگيزند و اين ھمان ابزار شيطاني آنان در

جھت تداوم پليديھايشان مي باشد که بصورت موش مرده گي و نه نه غريبم و زار زدن خود نمائي مي