گاهي وقتا، آدم به ته خط که ميرسه
فک ميکنه که ديگه راهي براش نمونده
درست مث من
به آخر خط که رسيدم
نميدونم
يکي از کجا پيداش شد
و دستمو گرفت
هميشه راهي هست
و اون راه
راه خداست
هميشه درش خونه اش بازه
و آغوشش باز
و مهربون
حالا من پشيمون
ولي خدا مهربون
اميدوارم منو ببخشه
دعام کنين