فارغ از تمام نا آرامی های جهان "

بدیهای آدمکهای خوب...میسپارم خودم را

لا به لای بادِ بهاریت

در کنارِ سبزیه ی فصلت "

با تمـــامِ وجود...

حِست میکنم

تمامم تو میشوی... غرقِ آرامشِ وجودت میشوم

با تمـــامِ عشقم در آغوشت میگیرم

و خدا را اکنون...

نزدیک تر از رگ گردنم میبینم

گویی مهربانیت ریشه در رگ و خونم کرده است "

شاخه های پریشانِ درختان , نشان از شوقِ دیدار تو است

خوب که گوش کنی..."

صدای آوازشان را میشنوی

زیباترین موسیقیِ جهان... زیبا ترین حسِ ممکن

گویی آنها هم تسیحِ خوبیهایت را میکنند .

چرا؟

چرا تورا فراموش میکنم؟

اصلآ مگرمیشود کسی که شرابِ آرامشت را میدهد , فراموش کرد؟

مگر میشود کسی را که خودت را از او میبینی و داری , فراموش کرد؟

مگر میشود...

مرا ببخش که گاهی عشق را روی زمین  دور از تو میابم...

بگذار به جرمِ انسان بودنم...